“Η Ευρώπη καλείται να ορθώσει ανάστημα… αλλά αυτό χρειάζεται γεμάτο στομάχι” δήλωσε από το βήμα της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Κώστας Αρβανίτης. Στη συζήτηση για τις τιμές των τροφίμων ο επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ προειδοποίησε για τον κίνδυνο μιας νέας επισιτιστικής κρίσης στην ΕΕ.
“Στη χώρα μου υπάρχει και μια παροιμία που λέει “νηστικό αρκούδι δεν χορεύει”. Δηλαδή για να γίνω και πιο σαφής, το ανάστημα προϋποθέτει και γεμάτο στομάχι. Αντί αυτού, πανευρωπαϊκά επανέρχεται μετά από σχεδόν έναν αιώνα η μαζική ανησυχία μίας εφιαλτικής επισιτιστικής κρίσης. Αλλά ποια είναι η τεράστια διαφορά με εκείνες τις σκοτεινές εποχές;”
Ο Κώστας Αρβανίτης ανέδειξε τη μεγάλη αντίφαση της εποχής μας όπου η κρίση δεν προκύπτει από την ανεπάρκεια στα τρόφιμα, αλλά από την ακρίβεια, την αισχροκέρδεια και τα χαμηλά εισοδήματα των πολιτών. “Τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα, αλλά το πορτοφόλι του πολίτη άδειο. Ακριβή τροφή, κακή τροφή, ακριβή στέγη, χαμηλοί μισθοί. Αυτή είναι η καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους”, σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ο επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ άσκησε σφοδρή κριτική στις πολιτικές που ενισχύουν την επισιτιστική εξάρτηση από τρίτες χώρες (όπως οι συμφωνίες τύπου Mercosur), αφήνουν απροστάτευτους τους αγρότες και παραγωγούς, και δείχνουν ανοχή στα υπερκέρδη των χονδρεμπόρων, των ενδιάμεσων και των μονοπωλίων. “Ανάπτυξη για όλους ή για λίγους; Ανάπτυξη για όλους – εκτός από τις κλίκες”, τόνισε καταλήγοντας.
Ακολουθεί ολόκληρη η παρέμβαση του Κ. Αρβανίτη:
Κύριε Επίτροπε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που θα με ακούσετε. Πριν λίγες εβδομάδες η κυρία Μέτσολα δήλωσε εδώ ότι η Ευρώπη πρέπει να ορθώσει ανάστημα σήμερα, αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να την αγνοήσουν αύριο. Συμφωνώ. Όμως, στη χώρα μου υπάρχει και μια παροιμία που λέει “νηστικό αρκούδι δεν χορεύει”. Δηλαδή για να γίνω και πιο σαφής, το ανάστημα προϋποθέτει και γεμάτο στομάχι. Αντ’ αυτού, πανευρωπαϊκά επανέρχεται μετά από σχεδόν έναν αιώνα η μαζική ανησυχία μίας εφιαλτικής επισιτιστικής κρίσης. Αλλά ποια είναι η τεράστια διαφορά με εκείνες τις σκοτεινές εποχές; Τότε η κρίση οφείλονταν για διαφορετικούς λόγους στην ανεπάρκεια των τροφίμων και στην κρίση του καπιταλισμού. Σήμερα, στις κοινωνίες της δήθεν αφθονίας τα ράφια των μεγαλεμπόρων είναι γεμάτα τρόφιμα, αλλά το βαλάντιο του πολίτη δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Ακριβή τροφή, κακή τροφή, ακριβή στέγη, χαμηλοί μισθοί. Πώς θα ορθώσουμε, λοιπόν, ανάστημα με μια επισιτιστική εξάρτηση από τρίτες χώρες, όπως με συμφωνίες τύπου Mercosur, με φτωχοποιημένους παραγωγούς, αγρότες, αδύναμους οικονομικά πολίτες, με ανοχή στα υπερκέρδη των χονδρεμπόρων, των ενδιάμεσων και των μονοπωλίων;
Ανάπτυξη λοιπόν για όλους ή για λίγους; Ανάπτυξη για όλους. Εκτός από τις κλίκες.
