Δήλωση του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και βουλευτή Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών, στην Εφημερίδα των Συντακτών
Η Ν.Δ. επιδεικνύει δυσανεξία στις κοινωνικές πολιτικές. Και, παρότι φαντάζει αδιανόητο, την ίδια δυσανεξία επιδεικνύει και σε μια σειρά από ευρωπαϊκές Οδηγίες, οι οποίες δίνουν κατεύθυνση κοινωνικής προστασίας των νοικοκυριών και υποστήριξης των μικρών επιχειρήσεων.
Η πιο πρόσφατη απόδειξη αυτής της στάσης είναι η εμμονική άρνησή της να ενσωματώσει τις προβλέψεις της Οδηγίας για την επιβολή ακόμα και μηδενικού ΦΠΑ στα βασικά αγαθά διαβίωσης, όπως τα τρόφιμα και τα φάρμακα. Η μη εφαρμογή της Οδηγίας έχει φέρει τη χώρα ένα βήμα πριν από το Δικαστήριο της Ε.Ε.
Στη Βουλή έχουμε καταγγείλει, επανειλημμένως, την άρνηση της κυβέρνησης της Ν.Δ.:
– Να μειώσει τους έμμεσους φόρους, να κρατικοποιήσει εταιρείες ενέργειας για να σπάσει το φαινόμενο των καρτέλ, να βάλει πλαφόν στα κέρδη, όπως ζητούσε η Κομισιόν στην έναρξη της ενεργειακής κρίσης, την άνοιξη του 2022.
– Να νομοθετήσει την προστασία της πρώτης κατοικίας και των δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο, κατά την ενσωμάτωση σχετικής ευρωπαϊκής Οδηγίας στα τέλη του 2023.
Το μόνο στο οποίο πειθαρχούν, το μόνο στο οποίο νιώθουν «περήφανοι Ευρωπαίοι» είναι στους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Και, φυσικά, στη «διαχείριση» ευρωπαϊκών κονδυλίων από «γαλάζιους» ημετέρους.
Σε ό,τι αφορά το δημοσιονομικό πλαίσιο, κάνουν και το κάτι παραπάνω. Επιδιώκουν και επιτυγχάνουν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, πολύ μεγαλύτερα του ήδη υψηλού στόχου, για να αντλούν χρήματα και να αποπληρώνουν πρόωρα και εντελώς εθελοντικά τα δάνεια του 1ου Μνημονίου τα οποία έχουν επιτόκιο μόνο 1,5%.
Μια πολιτική που στηρίζεται (και) στην υπερ-είσπραξη του ΦΠΑ. Μια επιλογή που στερεί πόρους (5 δισ. ευρώ ετησίως από φέτος ώς το 2031) από την κοινωνία και την αγορά, μια επιλογή που δεν επιτρέπει τη μείωση των έμμεσων φόρων και την υλοποίηση ενός γιγαντιαίου προγράμματος οικοδόμησης νέων κατοικιών για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης.
Οι Ευρωπαίοι α λα καρτ της κυβέρνησης είναι πλήρως εκτεθειμένοι.
Η εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας αποδεικνύει ότι η Ευρώπη δεν είναι ένα άκαμπτο σύνολο κανόνων.
Η Ευρώπη είναι ένα πεδίο διεκδικήσεων και πολιτικών ανταγωνισμών.
