Της Κατερίνας Βουγιουκλή
Μετά τις εκλογές και τις απανωτές ήττες για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ,πολλοί ήταν αυτοί/ές εντός κομματικών οργάνων , που με μία διάθεση απολογισμού και αυτοκριτικής, προσπάθησαν να αναζητήσουν τις αιτίες της ήττας.
Πέρα από τα οργανωτικά, εσωκομματικά προβλήματα, την πιθανή διατύπωση με ασάφεια των προγραμματικών μας θέσεων ,οι οποίες δεν έφταναν πάντα κάτω στη βάση (συνέβαλε σ’ αυτό και η έλλειψη πρόσβασης στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ), τις πολλαπλές διασπάσεις (περισσότερες από κάθε άλλο χώρο ή φορέα πολιτικό ) όλοι κι όλες εμείς δε συνεκτιμήσαμε μία σημαντική παράμετρο κοινωνικο-πολιτισμική , με την οποία καλείται να αναμετρηθεί η Αριστερά σήμερα.
Και αυτή είναι το γεγονός ότι στις εποχές που διανύουμε η ιδιώτευση και ο ατομικισμός διαμορφώνουν πλέον έναν κοινό πολιτισμικό ορίζοντα, ο οποίος δεν αφορά μεμονωμένα φαινόμενα ή ορισμένες κοινωνικές ομάδες αλλά έχει καταστεί ένα ταυτοτικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής δυτικής κοινωνίας και αντίληψης . (Αυτόματα και αναπόδραστα μου έρχεται στο μυαλό ο «ιδιώτης » στην αρχαία Αθήνα ,ο οποίος ταυτιζόταν με τον ανόητο, τον αχρείο, εξ’ ου και η λέξη idiot ,αγγλιστί ο ανόητος)
Σε αυτό συμβάλλει ο ρόλος των Μέσων Κοινωνικής δικτύωσης ,μέσα από την προβολή του Εγώ και της αυτο- εικόνας . Επίσης, η κυρίαρχη ιδεολογία του φιλελευθερισμού, που προτάσσει το άτομο, την ανταγωνιστικότητα, την κυριαρχία σε μία κοινωνία και αγορά εργασίας, όπου ο καθένας καλείται να τα βγάλει πέρα μέσα από την προσωπική του ευθύνη.
Στην καρδιά του νεοφιλευθερισμού βρίσκεται η δύναμη του Ατόμου, το οποίο με «θετική σκέψη», «θετική ενέργεια» , «ενδυνάμωση» , «ανθεκτικότητα» και άλλες ευφάνταστες και εντυπωσιακές-εύηχες λέξεις δημιουργούν μία αίσθηση παντοδυναμίας του ατόμου, το οποίο δεν πρέπει να καταβάλλεται, να δυσανασχετεί, να «είναι μίζερο». Σαν να είναι και πρέπει να λογίζεται αποκομμένο το άτομο από κάθε κοινωνικό ιστό, σύστημα , συλλογικότητα, υποστηρικτικά συστήματα, κρατικές δομές, συλλογικότητες, αλληλέγγυα ή συνεταιριστικά σχήματα.
Επιδεικνύεται η αστραφτερή και χλιδάτη ζωή επώνυμων ανθρώπων και δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι με λίγη καλή τύχη ή με καλές γνωριμίες (βλέπε το παράδειγμα της συντονίστριας κοινοτικών πόρων και μέλους της ΝΔ, της οποίας η πολιτεία και το έργο όλο περιορίστηκε σε άπειρες φωτογραφίες με ισχυρά πολιτικά πρόσωπα και βαρύγδουπες αναρτήσεις συναισθηματικού συμβολισμού και όχι πολιτικού φορτίου) μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει μία... «θέση στον ήλιο», αδιαφορώντας για τον τρόπο και τα μέσα ανάδειξης ή πλουτισμού ή ακόμη χειρότερα για τη ζημία και τη διακινδύνευση που αυτή η επιλογή θα επιφέρει στο σύνολο.
Στον αντίποδα αυτής της σύγχρονης ιδιώτευσης και με όρους μίας διαρκούς διαπάλης , βρίσκεται και βρισκόταν η Αριστερά, η οποία προέτασσε πάντα το συλλογικό έναντι του ατομικού. Μόνο που αυτό το «συλλογικό » πρέπει σήμερα να επαναπροσδιοριστεί και να τεθεί με νέους όρους. Δεν αποκηρύσσουμε την ελευθερία του ατόμου, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, αλλά χρειάζεται να επαναπροσεγγίσουμε το άτομο μέσα από τους όρους της κοινωνικής ευθύνης. Η αλληλεγγύη όχι ως υποχρέωση αλλά ως προϋπόθεση της ευδαιμονίας και της ελευθερίας του ατόμου. Αυτή η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη δεν περνά απαραίτητα πάντα μέσα από τις κομματικές οργανώσεις. Η αλληλεγγύη υπάρχει εκεί όπου κάθε «εμείς» γκρεμίζει κι ένα «Εγώ» , σε κάθε χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της εργασίας , του πολιτισμού.
Πρακτικά αυτό σημαίνει στήριξη των απεργιών ή εργασιακών κινητοποιήσεων είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα, καθώς τα εργασιακά δικαιώματα πλήττονται βάναυσα τόσο στον έναν όσο και στον άλλον. Πεδίο δόξης λαμπρό τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του νερού, της ενέργειας , της παιδείας, της υγείας, της στέγης και άλλων αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών, στα οποία η πρόσβαση πλέον είναι πολυτέλεια για τους πολλούς . Η Αριστερά είναι συμπερίληψη, ενσυναίσθηση, σεβασμός στη διαφορετικότητα κάθε περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, της οποίας πρέπει να γίνουμε φωνή. Τέλος, σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία με το φάντασμα του φασισμού και του ρατσισμού να πλανάται και πάνω από την Ευρώπη, η Αριστερά καλείται να βγει μπροστά και να ανακόψει τη στροφή μεγάλης μερίδας πολιτών στην ακροδεξιά, η οποία απευθύνεται με τα γνωστά σύμβολα -εργαλεία(ξένος, λάθρο, πατρίδα, έθνος ) και καλλιεργεί συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού .
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει εμπειρία πλέον ,έχει εφαρμόσει πολιτικές που ενίσχυσαν το κράτος πρόνοιας, παρά τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων. Η σημερινή συγκυρία δεν επιτρέπει επανάπαυση μπροστά σε μία κυβέρνηση παραπαίουσα υπό τον θόρυβο σκανδάλων που αναδεικνύονται καθημερινά. Και το κάλεσμα για συστράτευση και εγρήγορση δεν πρέπει να το απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ μόνο σε κάθε δημοκρατικό πολίτη, αλλά και σε όσους /ες συντρόφους /ισσες από τον χώρο της Αριστεράς, μέσα από μία λογική αναχωρητισμού , ρίχνουν (αθέλητα έστω ) νερό στον μύλο της κυβέρνησης .
Τέλος, το «ηθικό πλεονέκτημα » της Αριστεράς δεν είναι γράμμα κενό, «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε διεφθαρμένοι και σάπιοι», ούτε «μαζί τα φάγαμε, πολύ δε μάλλον δεν τα βοσκήσαμε ». Η νοοτροπία της ισοπεδωτικής κριτικής στα συστημικά κόμματα είναι πολύ βολική αλλά και άκρως επικίνδυνη και αντιδημοκρατική. Η Αριστερά είναι ο κόσμος της , τα μέλη της, οι συλλογικότητες και αυτές πρέπει να βγουν μπροστά και να ανακόψουν την καθημερινή παρακμή και ολίσθηση σε μονοπάτια επικίνδυνα . Από τα οποία , πολύ φοβάμαι,μετά την πτώση της κυβέρνησης(όταν και εφόσον συμβεί) , μπορεί να μην υπάρχει επιστροφή.
ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΜΕΛΟΣ Κ.Ε ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ
https://www.faros-24.gr/2025/08/blog-post_88.html
